Syndrom sztokholmski

Międzynarodowa grupa przypadkowych ludzi postanawia ukraść znany obraz z okresu Baroku. Jak szacują, jego czarnorynkowa wartość pozwoli im przejść na wymarzoną emeryturę. W tym celu zostaje opracowany misterny plan. Cenne płótno znajduje się w piwnicach muzeum. By je ukraść, grupa wynajmuje obok przestronny lokal i zakłada w nim teatr. Pod pretekstem pracy nad spektaklem, drąży podziemny tunel.

Kiedy droga do piwnic muzeum staje otworem, teatr daje premierę. Przybyli na spektakl widzowie nie wiedzą, że w rzeczywistości zostaną zakładnikami. Plan jest perfekcyjny i od początku idzie dobrze… aż do momentu, kiedy grupa widzów wyłania swojego reprezentanta do kontaktów z artystami.

Spektakl w ruchu widowni.

.

FRAGMENTY RECENCJI:

(…) Koncepty Macieja Masztalskiego (…) nie utraciły tej młodości, z którą oboje mamy do czynienia od kilkunastu lat. Jego komediowa wrażliwość, absurdalna, chwilami sztubacka, gdy spotka się z odpowiednim uchwytem dramaturgii, przynosi efekt, którego pozazdrościć mogą nobliwe teatry repertuarowe. Nie zawsze skutek jest aż tak udany, jak tym razem.
W przypadku „Syndromu…” zadecydowało nagromadzenie komicznych efektów świetnie wyegzekwowanych przez zespół aktorski. (…) Przedstawienie ma szansę zostać docenione przez nauczyciela akademickiego i dorożkarza, psycholog szkolną i sprzedawczynię szpinaku, choćby i bezrobotne dziecko. Nawet jednak, jeśli nie ma Pani lub Pana wśród wymienionych, to proszę się nie martwić. Wciąż uważamy (..) że warto.”

e-Teatr.pl ; Jarosław Klebaniuk – „Pewność i cień nadziei”