MĄŻ I ŻONA

Bohaterami tej szalonej opowieści są: hrabia Wacław, jego żona Elwira, przyjaciel domu Alfred i rezolutna pokojówka Justysia. Stosunki, które łączą tę czwórkę to typowy „czworokąt małżeński”.
Znudzony pożyciem małżeńskim Wacław postanawia urozmaicić nudne wieczory romansując z pokojówką. Jednocześnie nie ma bladego pojęcia, że jego żona od roku spotyka się z Alfredem. Pokojówka Justysia w ramach rozrywki pogrywa z oboma panami, jednak przestraszona konsekwencjami zwierza się Elwirze z romansu z Alfredem. Zraniona Elwira opuszcza dom ku uciesze męża, który nie zamierza marnować okazji i w pustym domu ma zamiar nacieszyć się wdziękami pokojówki.

Komedia Aleksandra Fredry, ukończona prawdopodobnie w 1821 roku, do dziś uchodzi za jedną z najlepszych i najfrywolniejszych w dorobku pisarza.

_________________________

FRAGMENTY RECENZJI:

Ad Spectatores nareszcie sięgnęli po klasykę (…) Tekst Fredry, choć dzisiaj wydaje się dosyć archaiczny, jest rytmiczny, rymowany, pełen uroczych stylizacji (…) Czworo komediantów podało go w sposób sprawny, energiczny i – według naszej oceny – bezbłędny. A było gdzie popełniać błędy, zwłaszcza przy takim szalonym tempie. Niektóre linijki dramatu dzielone były między trzy postaci, co wymagało nie lada synchronizacji. W dodatku, choć mowa toczyła się nieustannie, towarzyszyło jej intensywne sceniczne dzianie się. Nie tylko wchodzenie i wychodzenie – przez dwa otwory drzwiowe i jeden okienny (…) lecz i sceny obłapiania, gniewu z użyciem rzucanych przedmiotów, kuszenia z wykorzystaniem wstępnych elementów striptizu, małżeńskiej przemocy czy histerycznych wyrzutów. Nie zabrakło w inscenizacji wyreżyserowanej przez Krzysztofa Kopkę pomysłów, które mogły spodobać się (…)

Frywolna komedia Fredry wymagała komediowej konwencji i takąż dostaliśmy (…) Widownia nagrodziła twórców brawami na stojąco. (…) Na scenie w Browarze Mieszczańskim finał okazał się znacznie bardziej dramatyczny. Co się wydarzyło, gdy prawda wyszła na jaw? Sami zobaczycie.

Teatrdlawszystkich.pl ; Jarosław Klebaniuk – „Nie ludzie nami rządzą, lecz własne słabości”