OPOWIEŚCI KOLEJOWE
Pierwsza premiera zrealizowana w zabytkowej Wieży Ciśnień, będącej własnością MPWiK – Wrocław. Jest to próba ukazania wielopoziomowej struktury pojęcia prawdy. Na spektakl składają się trzy odrębne nowele, których akcja rozgrywa się w tym samym czasie, ale różnych miejscach i dotyczy tych samych wydarzeń. W pierwszej części poznajemy losy samotnego dróżnika, mieszkającego gdzieś w samym sercu Alp. Ów człowiek jest odpowiedzialny za bezpieczny przejazd wszystkich pociągów przez góry. Część druga to wojna europejskich agend wywiadowczych w międzynarodowym ekspresie, natomiast trzecia jest zapisem ostatnich chwil z życia obsługujących lokomotywę pociągu ludzi, którzy okazują się mieć niejasną przeszłość. Całość jest prowokacyjnym zabiegiem, pokazującym trzy równolegle istniejące przyczyny katastrofy pociągu. Bilety na spektakl utrzymane są w konwencji kolejowych, a publiczność już od wejścia oddana jest pod opiekę troskliwego i demonicznego konduktora.
FRAGMENT RECENZJI:
.
„W metafizyczną i surrealistyczną podróż udali się widzowie sobotniego spektaklu „Opowieści kolejowe” zaprezentowanego przez grupę HGW w niecodziennej scenerii wrocławskiej wieży ciśnień Na Grobli. (…) Przez prawie dwie godziny stara wieża była mknącym z zawrotną szybkością XIX-wiecznym pociągiem relacji Berlin – Paryż. „Opowieści kolejowe” tworzą trzy historie dziejące się w tym samym czasie, lecz w różnych miejscach. Wszystkie spotkały się w jednym punkcie. W jakim? Niech to pozostanie niespodzianką dla widzów kolejnych przedstawień. (…) Po widzów oczekujących przed wejściem na pilnie strzeżony teren wrocławskich wodociągów przyszedł konduktor. Przyświecając sobie(zapadł już zmrok) okopconą naftową latarenką, skrupulatnie sprawdzał bilety. Pełna ostrzeżeń przemowa konduktora wprowadziła wszystkich w atmosferę nie tylko podróży, ale i lekkiej grozy. W drodze do pociągu, czyli wnętrza wieży ciśnień, wśród idących widzów przepychały się z bagażami postacie ubrane jakby żywcem wyjęte z XIX-wiecznych opowieści, jak się miało okazać za chwilę, byli to bohaterowie przedstawienia. (…) Aktorzy zadbali o to, by zgroza zmieniała się w metaforyczne dywagacje, to znów za chwilę w czarny humor. Zgodnie z wyznawaną przez siebie koncepcją teatru (niedzielącego się na widownię i scenę) aktorzy co rusz wbiegali w tłum widzów-podróżnych, prowadząc ze sobą rozmowy i strzelaniny. Najdramatyczniejsze sceny kończyły się komicznie, czasem w sposób bardzo zaskakujący. Raz po raz coś lub ktoś ulegało wielkiej demistyfikacji.”
Agnieszka Sztyler, Gazeta Wyborcza, 4 kwietnia 2000 roku.
