TRAGEDIA KSIĘŻNY AMALFI

Mroczna historia z początku XVII wieku napisana przez jednego z bardziej wybitnych twórców okresu elżbietańskiego. Webster został uznany przez historyków literatury za najlepszego kontynuatora tak zwanego czarnego Shakespeare’a. „Tragedia Księżny Amalfi” opowiada o kobiecie, która wbrew woli swoich braci wychodzi ponownie za mąż. Konsekwencją tego czynu jest jej powolna śmierć zgotowana przez członków własnej rodziny. Grozę sytuacji potęguje fakt, że przy okazji tego czynu ginie w okropnych męczarniach połowa dworu. Wymyślne zabójstwa, formy okaleczeń cielesnych oraz wyszukane rodzaje tortur psychicznych składają się na ogólny klimat przedstawienia. Myliłby się jednak ten, kto zakłada, że jest to jedynie opowieść o irracjonalnej zbrodni, która, potęgując się, doprowadza do kolejnej, jeszcze gorszej. „Tragedia Księżny Amalfi” obrazuje losy zniewolonej kobiety walczącej o możliwość podejmowania własnych decyzji, losy kobiety, która za wszelką cenę stara się uwolnić spod ciężkiego jarzma chorobliwej nadopiekuńczości swoich braci.

FRAGMENT RECENZJI:

„W upiornym, odartym z tynków i farb wnętrzu wieży Na Grobli, obok pnących się ku górze jak fontanna żeliwa schodach, na żelaznych pomostach uwieszonych u ścian jak balustrady nad górską przepaścią świetnie brzmi muzyka grupy Rammstein czy metalowy, gitarowy gotyk. undefined(…) W strumykach i strugach światła, za płóciennymi bandażami oddzielającymi zbrodnicze, przesycone rządzą i pragnieniem zemsty komnaty, patrzymy z przejęciem na wdowę, Księżnę Amalfi, która rozpaczliwie domaga się prawa do miłości(Skupiona gra i niezwykła uroda Anny Ilczuk w roli Księżnej). (…) Książe – brat kocha ją, ale miłością, która wszystkich w około zabija. W finale sztuki opętany żądzą zemsty władca Kalabrii sam zawiśnie obok wielkich haków dźwigających ciężary ku odległemu na kilkadziesiąt metrów stropowi wieży jak największy w życiu ciężar – przekleństwo najbliższych. (…) Ciekawe pomysły na uruchomienie całej przestrzeni wieży: stromych schodów, pomostów, a nawet rozświetlonego upiornym światłem i zasnutego dymami podziemia. (…) Jestem szczęśliwy, że we Wrocławiu powstał underground teatralny.”

Leszek Pułka Gazeta Wyborcza 29 kwietnia 2002 roku.