DAWNO TEMU NA KAUKAZIE

Prapremiera przezabawnej gruzińskiej komedii, która w lekkiej formie porusza ważne problemy naszej współczesności: kanibalizm, transwestytyzm, pederastię i kryzys czytelnictwa.
Dwudziestoczteroletniemu autorowi, Łashy Bugadze, groziła klątwa ze strony Patriarchy Cerkwi Gruzińskiej.
Anioły opowiadają dowcipy!

Waliko w kąpieli!

Tamuna ma chętkę na Nodara!

Napad na bank!

Resocjalizacja terrorysty!

Pierwszy gruziński cud w XXI wieku!!!

FRAGMENT RECENZJI:

„Niewielu twórców przeskoczy wdzięk i dowcip „Dawno temu na Kaukazie”. Oglądając reżyserską robotę Krzysztofa Kopki, uwierzyłem, że duchy Charmsa i Felliniego zawisły nad miastem.

…Krzysztof Kopka dotknął widzów magiczną różyczką… Tak błyskotliwej, utrzymanej w świetnym tempie parady potworów, maszkar, błaznów, cud-dziewic, aniołów i artystów nie widziałem we wrocławskim teatrze od lat.
Gruziński dramaturg Łasha Bugadze napisał burleskę o świecie podszytym lękami, zdewastowanym przez wojny i politykę tak bardzo, że jego bohaterowie, tonąc w absurdzie życia, łapią się nawet ostrza noża – jak terrorysta w epizodzie napadu na bank – byle tylko znaleźć punkt oparcia….Wszystkich miniatur i epizodów nie sposób opowiedzieć. Bohaterowie nakładają w zwariowanym tempie kostiumy i grymasy. Zapamiętujemy najwyrazistsze z nich. Terrorystę, który jest tak samo wystraszony jak ofiary zamachu. …Jest anioł opowiadający nieco sprośne dowcipy. Jest fantastyczna scena wyklinania przez sąsiadkę bohatera wojny w Czeczenii…któremu pocisk rozwalił głowę, podczas gdy jej zaradny, uczciwy mąż musi kleić rowerowe dętki. Są zdrady małżeńskie i bardzo współczesne pytania o seksualność. Są dziesiątki epizodów, po których widzowie turlają się ze śmiechu…Mimo kilku minut, w których tempo siadło, kapitalny spektakl „.

Leszek Pułka, Gazeta Wyborcza, 9 września 2003 roku