Spektakle

Zwabiony tajemniczą historią położonego na odludziu Walii hotelu, powieściopisarz trzeciorzędnych opowiadań z dreszczykiem przyjeżdża w celu napisania kolejnego książkowego hitu. Ma on bowiem taką zasadę, że kiedy opisuje jakieś nawiedzone miejsce, odwiedza je, a jego osobiste przeżycia mają dodać wiarygodności pisanym przezeń książkom. Legenda głosi, że w jednym z hotelowych pokoi w niewyjaśnionych okolicznościach giną ludzie. Jedni popełnili samobójstwo, inni ginęli za sprawą głupiego przypadku, jeszcze inni tracili zmysły. Dyrektor hotelu nie zna przyczyn, dla których pokój zabija, wie jednak, że jeśli jego gość zamieszka w nim choćby na kilka godzin, będzie zmuszony zapłacić za swą ciekawość bardzo wysoką cenę.

Spektakl zainspirowany opowiadaniem Stephena Kinga, powstał jako hołd dla pisarza.

———————————————————————————————————–
UWAGA !!! SPEKTAKL GRANY W APARTAMENCIE ART HOTELU, ul. Kiełbaśnicza 20
Z powodu skomplikowanej inscenizacji spektakl jednorazowo może obejrzeć jedynie 40 osób.

 .

 .

 .

„W „1408 – seansie ciszy” rolę niezbyt rozgarniętego rezonera przejął Paweł Kutny. Gra schizofrenicznego dyrektora hotelu, odmawiającego zgody Mike”owi Enslinowi(Rafał Kwietniewski) na zamieszkanie w pokoju, który uśmierca gości. Enslin jest zawodowcem. Pisze książki o nawiedzonych miejscach, odwiedzając je. Osobiste ryzyko pisarza pobudza wyobraźnię czytelników. Każda z książek to hit. W pokoju 1408 ma powstać kolejne opowiadanie. – Ale w numerze nie działają urządzenia elektroniczne, a jego goście mają skłonności samobójcze – uprzedza dyrektor. Oczywiście tak jak jego poprzednicy, Enslin ulega tajemniczej mocy pokoju. Nowością jest fakt powstania zapisu jego doświadczenia. Zadziałał dyktafon, utrwalając ostatnie chwile pisarza na jawie. Firma ubezpieczeniowa chce odzyskać pieniądze, które musi wypłacić agentowi pisarza, skoro nowa książka nie powstanie – Enslin, choć przeżył, stracił władze umysłowe. (…) Maciej Masztalski lubi puszczać oko do widzów i lubi żonglować cytatami z klasyki kabaretu czy kina. Jego widzowie lubią z kolei siedzieć ciasno przytuleni do siebie i głośno te teatralne wprawki oklaskiwać.”